ING sawijining fakultas, ana profesor sing banget ahli babagan ula. Sawernane ula ing ngalam ndonya,ngerti lan apal. Dawane sepira,bobote sepira, warna kulite kepiye, duwe upas apa ora. Yen duwe upas, sepira mandine upase lan uripe ana ing benua endi, ing negara endi, weruh kabeh. Bebayane upas ula mandi sing gawe lumpuhe syarap, apal, ula-ula apa wae sing klebu ula mandi. Tekan jeneng-jenenge ula sing ora padha ing negara siji lan sijine, ya ngglodhog di luar kepala.
Ora ngertiya yen saperangan mahasiswane ana sing arep mirang-mirangake. Mengko arep padha takon ngenani gajah. Wis mesthi Sang Profesor klabakan merga sing dingerteni mung perkara ula. Tenan. Sang Profesor mlebu ruang kuliyah, bathuke sing nglenas meleng-meleng ngatonake enggone dadi wong pinter. Tenan ana sing ngacung, angkat tangan, takon perkara gajah.
"O, ya. Bagus. Gajah menarik juga dibicarakan," wangsulane Sang Profesor tenang.
"Begini...."
Klompok mahasiswa sing njarag arep gawe wirang, wis padha mesam-mesem karo sawang-sawangan marang kancane. Profesor nerangake wujude gajah satleraman. Gedhe-dhuwur,duwe tlale, lan ya duwe gadhing loro cacahe. Buntute cilik, tansah kopat-kapit. Cilike buntut gajah kuwi, saumpama ula, padha karo gedhene ula Anu sing uripe ing negara Anu. Ula Anu iku ya duwe upas, nanging upase ora pati mandi. Seje karo ula saliyane ula Anu,..........(Sang Profesor salin crita ngenani ula werna-werna. Mahasiswane sing arep njiret Guru Besare, padha pating pringis karo kukur-kukur sirahe sing ora gatel. Lha ya kuwi bedane Profesor karo mahasiswa, ya isih pinter Profesore)*
Tidak ada komentar:
Posting Komentar